Update 14 september 2019
Deze keer wordt het een update met veel foto’s en weinig tekst. Althans dat is de bedoeling.
Ik begin maar met het hoofdevenement deze keer.
Dat is dat ik mee ben geweest met sauesanking. Vertaalt naar het Nederlands betekent dat schapen verzamelen.
Voor diegene die wel eens in Noorwegen in de bergen heeft gewandeld is het vast wel opgevallen dat je overal schapen tegen komt. Deze schapen worden met lammeren in het voorjaar losgelaten in de bergen. Dit gaat niet willekeurig. Elke boer die schapen in de bergen heeft lopen is eigenaar of huurt deze omgeving. Er staat geen afrastering om deze gebieden. De gebieden worden meestal afgegrensd door rivieren of steile bergwanden en af en toe door een stukje afrastering.
Het loslaten van de schapen in natuurlijk niet zo’n probleem. Je laat ze in een vrachtwagen, rijdt ze naar de bestemming, lost ze daar en drijft ze naar de juiste plek.
Het weer ophalen is iets meer werk. De gebieden waar de schapen lopen zijn niet altijd even overzichtelijk en de oppervlakte waar ze lopen is meestal aanzienlijk.
De schapenboerin, ja, boerin, had me vorig jaar ook al gevraagd maar toen was ik helaas verhinderd. Deze keer had ik geluk en stond er niets gepland in dat weekend.
Het feest begon vrijdagmiddag met een drie en halve uur autorit naar de hut waar de schapenverzamelaars zouden verzamelen. Gelukkig kon ik meerijden met de echtgenoot van de boerin zodat ik mooi van me af kon kijken. Het gebied ligt vlak bij de Vøringsfossen. Deze ligt aan de RV7 tussen Eidford en Geilo. Inderdaad in de Hardanger. ’s Avonds was het verzamelen bij de hut. 9 mensen zouden in de Isdalhut verzamelen terwijl vier andere personen naar de Leirbotnhut zouden gaan. Voordeel van de Isdalhut is dat daar elektriciteit is. Beide hutten hebben een buiten toilet en geen douche. De Isdalhut zou stromend water moeten hebben maar helaas was de pomp kapot. Een beetje primitief is het allemaal wel maar het is goed te doen.
Zaterdagmorgen begon met een gezamenlijk ontbijt en om iets over acht uur kwam de helikopter aan gevlogen. Na wat instructies werd de motor weer gestart en werd ik en vier anderen de Hardanger ingevlogen. Nadat we werden afgezet begonnen we aan de terug weg via een vooraf bestemde route richting Leirbotnhut. Eventuele schapen dreven we dan voor ons uit.
Voorbij de Leirbotnhut is een afgerasterde stukje weide waar de schapen in kunnen. Het was wel een pittige wandeling. We zijn ’s morgens om ongeveer negen uur begonnen met het zoeken en waren om half elf ’s avonds weer terug bij de Isdalhut.
Op het eind van de dag komen alle mensen van de verschillende teams met de schapen samen bij de verzamelweide. Om weer terug bij de hut te komen moesten we eerst een uur wandelen, daarna volgde er een 25 minuten lange boottocht over het Isdalmeer en daarna volgde er nog een 15 minuten lange autorit. Bij de hut gekomen stond gelukkig het avondeten al klaar.
De tweede dag, zondag, begon om 6 uur ’s morgens met een goed ontbijt. Daarna ging het in omgekeerde volgorde weer terug naar de schapen. 15 minuten auto, 25 minuten boot en een uur wandelen. Vandaag moesten alle verzamelde schapen naar een plek waar de vrachtwagens kunnen komen om de schapen op te halen. Dit was ongeveer drie uur wandelen in schapentempo.
De start van de dag zie je in de video hieronder.
Aangezien iedereen mee was hadden we ruim voldoende volk voor de klus. Tevens was het weer een stuk beter dan de eerste dag. De eerste dag begon wel met mooi weer maar na de middag begon het te regenen en te waaien.
Vandaag was het aangenaam wandelweer met een lekker zonnetje aan een overwegend blauwe hemel. Zie foto’s hieronder.
Om ongeveer één uur ’s middags waren we bij de omheining. In de video hier onder zie je de laatste schapen verdwijnen in de omheining.
Deze omheining was vlak bij de Isdalhut hut en daar aangekomen stond het middageten al op tafel. Na het middageten was het weer terug naar de omheining om alle schapen te scheiden van de lammeren en de lammeren te scheiden in die naar de slachterij konden en die terug naar de boerderij konden samen met de schapen. Dit was een paar uurtjes werk. De omheining was zo ingericht dat je eenvoudig alle schapen en lammeren kon scheiden en daarna de lammeren kon wegen en scheiden. Helaas heb ik hier geen foto’s van.
De boerin had in het voorjaar 188 schapen en 308 lammeren losgelaten in de Hardanger. Na een optelronde hadden we 172 schapen en 282 lammeren terug gevonden. Dat betekend dat de boerin nog enkele keren terug gaat om de laatste schapen op te zoeken.
Nadat we klaar waren konden we al onze spullen weer inpakken en begon de drie en halve uur durende autorit terug naar Bjoa. Om kwart over tien ’s avonds was ik weer thuis.
En voor alle zekerheid. Dit is gewoon liefdadigheid werk. Je krijgt er niet voor betaald.
Het was wel een erg pittig weekend maar ik kijk er positief op terug. Erg gezellig en lekker gewandeld in een omgeving die ik nog niet kende.
Verder nog wat gedaan? Yep, zoals ik de vorige keer al schreef is het dak klaar. Nu lag er alleen nog een hele hoop bouwafval bij mijn huis. Dit heb ik op een vrijde donderdag naar de stort gereden. In totaal drie flinke aanhangers vol. Daarna heb ik alles rondom het huis aangeveegd en opgeruimd. Er was nog wat materiaal over. Een gedeelde heb ik terug kunnen brengen en kreeg ik geld terug en een gedeelte heb ik bewaard als reserve materiaal. Van alle panlatten die van het dak zijn gekomen heb ik de mooiste uitgezocht en daar de spijkers uitgetrokken. Ook die liggen nu droog in de kelder.
Tevens kan ik nu ook melden dat de nieuwe houtkachel eindelijk op de plek staat. Het heeft even geduurd maar nu brand die vrolijk. De brandmuur en de plinten er achter hebben een nieuw laagje verf gekregen en voor mij ziet het er allemaal prima uit.
Voordeel van deze houtkachel is dat er een officiële kookplaat op zit. Mocht de stroom een keer uitvallen dan kan ik eten koken op de houtkachel.
Zie de plaatjes hier onder.
Dacht ik deze keer weg te komen met weinig tekst blijkt dat toch niet te lukken. Heb nu alweer twee A4tjes vol geschreven. Maar nu zijn we toch echt aan het einde gekomen.
Oftewel, dat was het voor deze keer. Tot de volgende keer maar weer.