Update 1 juli 2015
Ja, dit is hem dan. De eerste update op mijn site. Ik ben er nog niet helemaal tevreden over dus er zal nog wel wat veranderen.
Voor mij is deze datum, 1 juli, het startpunt voor een nieuwe episode in mijn leven. Na alle gedoe en stress van de laatste tijd hoop ik nu wat rust te vinden. De rust viel tot nu toe wel wat tegen, maar deze keer was dat positief. Als ik terug kijk op wat ik de laatste tijd hier gedaan heb dan kan ik het zelf haast niet geloven. Ik ben begonnen met het inrichting van mijn nieuwe optrekje, ik heb in een helikopter gezeten, vrijwilligerswerk gedaan op ruim 700 meter hoogte en heb ik de afgelopen drie dagen gewerkt.
Maar we nemen alles door in de beroemde chronologische volgorde.
De verhuizing is goed verlopen al was ik op het laatst wel zat van het heen en weer rijden. Of eigenlijk was het niet zoveel rijden maar meer reizen. Om van Fister naar Innbjoa te komen moest ik twee ferry’s nemen. Dit koste elke keer zoveel tijd dat ik minimaal twee en half uur onderweg was om de 116 kilometer af te leggen. Van de agrariër, waar ik in de weekends voor werkte, kon ik een aanhanger lenen. Nu kom ik ook mooi mijn brandhout meenemen. In totaal heb ik vijf maal met de aanhanger heen en weer gereden. ’s Morgens om tien voor zes met de eerste ferry. Dan kon ik net de tweede ferry van 7 uur halen en was ik om ongeveer half negen bij mijn nieuwe optrekje. Aanhanger lossen, auto lossen, even wat eten en dan weer terug. In Fister de aanhanger weer volgooien en de auto weer volpakken, eten en naar bed. Dit heb ik drie keer achter elkaar gedaan en toen heb ik maar een dag overgeslagen. Bijkomende frustratie was nog dat de weg tussen de twee ferry’s een drukke toeristen weg is. Het krioelde er dus met campers en auto’s met caravans die van alles hadden maar zeker geen haast. Erg frustrerend als je zelf door wilt blazen om een ferry te halen. Ook mijn geliefde motor heeft de oversteek naar Innbjoa gemaakt. Een oud collega was zo vriendelijk om mij hier mee te helpen. Ik heb de motor naar Innbjoa gereden terwijl hij met de auto achter mij aanreed. Na een lunch kon ik bij hem instappen en heeft hij me terug gereden naar Fister. De motor staat hier nu onder een afdakje. Maandag 15 juni heeft een verhuisbedrijf alle meubels opgehaald die ik niet mee kon nemen naar Innbjoa en woensdag 17 juni was het huis leeg en schoon en heb ik het terug geleverd aan de eigenaren. Eindelijk klaar met verhuizen.
De eerste paar dagen hier heb ik het heerlijk rustig aan gedaan. Lekker uitslapen, beetje ontbijten, uurtje klussen in huis, uurtje in de zon op het terras, uurtje klussen, uurtje in de zon op het terras, uurtje rommelen in de tuin, uurtje in de zon op het terras, enzovoort, enzovoort.
Vorige week dinsdag stond ineens mijn huurbaas bij mij op de stoep. Het, zeg maar, plaatselijke belang in Bjoa had geld gekregen om een kleine toeristen hut te bouwen boven op de Gråhorja en topje hier in de buurt van 704 meter hoog. Er kwam over een uurtje een helikoper om de bouwmaterialen naar boven te vliegen, of ik zin had om mee te gaan in de helikopter en te helpen met boven op de berg de bouwmaterialen in ontvangst te nemen. Dat hoort er natuurlijk wel spannend uit en het was iets wat ik nog nooit had gedaan. Dus een dik uur later stond ik boven op de berg. Helaas konden we slechts twee ladingen boven krijgen want bij de derde was het zo mistig dat de helikopterpiloot het te gevaarlijk vond om verder te gaan. Hij kon ons nog naar beneden vliegen en toen was het afgelopen.
De volgende dag om drie uur ’s middags was de mist opgetrokken en konden we de rest van de bouwmaterialen naar boven vliegen. Dit was dus een extra vlucht in de helikopter. Helaas, duurde het tochtje slecht ongeveer anderhalve minuut maar je kreeg toch nog redelijk wat van de omgeving te zien.
Ja, en dat was het makkelijke gedeelte. Het hield natuurlijk niet op met wat helikopter vluchtjes. Ik werd ook gevraagd of ik zaterdag en zondag mee wou om te helpen de hut op te bouwen. Hier op ook maar ja geantwoord. Tevens een mooie gelegenheid om wat mensen uit de buurt te ontmoeten. Afgelopen zaterdagmorgen acht uur zijn we begonnen te wandelen en je moet dan ruim een uur steil naar boven lopen. Een goede warming op voor de bouwactiviteiten. Ik zal volgende keer wel wat foto’s van de hut op de site zetten dan wordt het allemaal wat duidelijker. We hebben de hele zaterdag en ook zondag flink door getimmerd. Zaterdag was ik om half zeven ’s avonds weer thuis en zondag om half zes. Zondag duurde de wandeling naar boven wat langer want het was zo mistig dat we moeite hadden om de hut te vinden. En ik moet wel zeggen die Noren weten wel van doorwerken. Het tempo zat er goed in en lange pauzes kennen ze niet. Ik was na twee dagen dan ook wel flink moe. Positief was natuurlijk wel dat ik wat mensen heb leren kennen. Volgens mij gaan we komend weekend weer verder. Het dak zit er bijna op en dan moet de hut nog ingericht worden.
Ik zie nu dat mijn update al een A4tje lang is. Eigenlijk al lang genoeg maar ik wel nog even vermelden over mijn werk. Dit is een baantje bij de plaatselijke slachterij. Ik kon ik een baantje krijgen in de productie. Dat wil zeggen dat op de afdeling waar hamburger, kipnuggets, schnitzels, gehaktballetjes en nog wat producten geproduceerd worden. Helaas, vindt ik het nog geen succes daar. Niet zozeer om het werk maar meer omdat geen enkele collega Noors kan. Het zijn allemaal Oost Europeanen en als je geluk hebt kunnen ze een paar woorden Engels. Dus het opleiden van mij schiet zo niet erg op tevens is het erg saai zo want je staat de hele dag maar wat te kijken om uit te vogelen wat ze nu aan het doen zijn. Ik denk dat ik maar eens een praatje moet maken met de leiding of ze nog wat anders hebben anders denk ik dat mijn aanwezigheid daar van korte duur is.
Wel dat was hem voor deze keer. Ik hoop dat je het leuk gaat vinden om mijn blog te lezen en mijn leven in Noorwegen te volgen.